دسته: طنز

سربازی به نام محسن صالحی چند ماهی است که جهاد علمی خود را متوقف و  از سنگر علمی و پادگان خود در گروه اقتصاد کشاورزی تبریز فرار کرده و در مکانی نامعلوم مخفی

25/10/89 چند وقتی است مقررات شدیدی در خانه دانشجویی مان وضع کردیم مبنی بر اینکه کسی نباید درِ مستراح (1)  را باز بگذارد چرا که شیر یخ می زند و

مطلبی در وبلاگ سیاهچال با عنوان «جام جهانی چشمانت» بهانۀ این نوشتار شد: احتمالاً می‌خواستی آلمان باشم. منطقی. قوی. یک‌دست. اونی که همه مطمئنن قهرمانه. اونی که همه‌چیش همیشه کامله.

حوالی ساعت شش در میان خواب و بیداری چیزی به یادم آمد که باعث شد بلند شوم و داد بزنم: «من سهمم را می‌خواهم، سهمم را بدهید.» هر پنج هم

بابا هر چی می‌کشیم از این سامانه می‌کشیم! این ساسانه بچه خوبیه. سمانه هم خیلی خوب و تودل‌برو هست. اما این سامانه پدر ما رو در آورده! میریم بانک، میگن

فرشاد سامورایی وقتی منو از دور دید دستش رو گذاشت پشت گردنش و شروع کرد بشین – پاشو رفتن. این یعنی: خیلی ارادتمیندیم. دستم رو بلند کردم. یعنی: آزاد؛ خواهش

بنده از گرگ های زحمتکش و غیور منطقه گرگ‌دره هستم؛ همان گرگی که در نامه‌ سرگشاده و جنجالی به روسای وقت صدا و سیما و سازمان محیط زیست از تخریب

من همیشه از این حجم مزخرف بودن خودم تعجب می‌کنم! گاهی از تعجب زیاد شاخ درآوردم و از خریت به گاویت ارتقا پیدا می‌کنم! هر طور که محاسبه می کنم