بعد از مصاحبه اخیر زهرا امیرابراهیمی، باز هم این بحث درگرفت که آیا تماشای فیلم خصوصی دیگران از نظر اخلاقی درست است یا غلط؟
در این میان برخی به خود بالیدند که این فیلم خصوصی ایشان را ندیده‌اند و دیگران را برای دیدن این فیلم شماتت کردند (تعداد این افراد به طور غیرطبیعی بالا بود و این سوال پیش آمد آن فیلم چرا در آن زمان آنقدر گردش مالی ایجاد کرد!).
در مقابل برخی دیگر صادقانه اعتراف کردند که فیلم را دیده‌اند.
در این که انتشار و ترویج فیلم‌های خصوصی، غیراخلاقی است، شکی نیست اما تماشا چه؟
اگر از نظر اخلاق کانتی بخواهیم نظر دهیم، در هر حال تماشای فیلم خصوصی دیگران نادرست است، چون بدون رضایت فرد قربانی است.
اما من خودم بیشتر به اخلاق فایده‌گرایی اعتقاد دارم و قضاوت بر این مبنا را صحیح‌تر می‌دانم؛ بنابراین به نظر من باید بر اساس فواید و هزینه‌های تماشای فیلم خصوصی ( چه برای خود بیننده و چه برای دیگران) قضاوت کنیم.
به نظر من، از جایی به بعد آنقدر فیلم در سطح عمومی منتشر شد و در دسترس عموم قرار گرفت که دیگر آن فیلم از «فیلم خصوصی» درآمد و به «فیلم عمومی» تبدیل شد.
در واقع، از جایی به بعد برای قربانی و برای جامعه دیگر آب از سر گذشته بود و دیگر یک وجب یا ده وجب مهم نبود و هزینه وارده به فرد قربانی و جامعه قبلا تحمیل شده بود و تماشای جدید این فیلم به یک امر عادی درآمده بود و غیراخلاقی بودن تماشای فیلم عملا موضوعیت نداشت.
بنابراین حکم کلی‌ام برای تماشای فیلم‌های خصوصی این است که این فیلم‌ها را متشر نکنید، از ترویج این فیلم‌ها به‌جد خودداری کنید اما وقتی سطح انتشار و دسترسی این فیلم‌ها به حدی تبدیل شد که از حالت خصوصی درآمده‌اند، اگر باز هم نبینید جای تحسین دارید اما اگر دیدید برای غیراخلاقی بودن کار خود عذاب وجدان نگیرید!